Koniec żałoby, koniec teatrzyku, koniec… brak mi słów już do tego wszystkiego. Z racji na żałobę narodową, powstrzymywałem się od wszelakich komentarzy dotyczących tego tematu, uważałem że byłoby to całkowicie nie na miejscu. Ale w końcu, po tygodniu czasu żałoba się zakończyła, a wewnętrzna burza prawdopodobnie dopiero teraz się rozpocznie.

Stała się Państwowa tragedia. Obywateli Polski poruszyła wiadomość, że zginęła taka elita narodowa. Straciliśmy prezydenta, dowódców wojskowych, kandydatów na prezydenta, itd. Nie ukrywam, że mnie również sobotnie wiadomości poruszyły. Początkowo podchodziłem do tego z dystansem – ktoś pewnie znowu sobie głupie jaja robi i podpisze to Ruskom. Jednakże z minuty na minutę, gdy częstotliwość publikowanych, zatrważających informacji stawała się coraz to bardziej przytłaczająca, uświadomiłem sobie, że to jednak nie są „jaja”…

Żałoba ustanowiona przez marszałka sejmu (Bronisława Komorowskiego), która miała potrwać tydzień była jak najbardziej uzasadniona i zrozumiała. Zginęło wiele głów, a on sam w przeciągu jednego dnia musiał objąć wszelkie „zaszczyty” głowy państwa. Od 10 kwietnia 2010, do 16 kwietnia 2010. Każdy spekulował na ten temat, że jest w porządku, że zginęło tyle osób ważnych – decyzja jak najbardziej na miejscu.